Nie sądziłam, że zmuszą mnie do tego takie okoliczności, ale czuję, że moim obowiązkiem jest odważne zabranie głosu na ten temat.
Cała Polska żyła, żyje i z pewnością będzie przez kolejny okres czasu żyła wstrząsającymi wydarzeniami związanymi ze zdobyciem Nanga Parbat przez Adama Mackiewicza i jego francuskiej towarzyszki. Nie będę więc pisała o co w tym wszystkim chodzi, bo z pewnością każdy z nas wie. Nie będę też wyrażała się na temat tego co o tym wszystkim uważam, ponieważ sądzę, że należy uszanować powagę całej sytuacji i pozostać w należytej ciszy. Tym postem chciałabym tylko zwrócić się do pana Tomasza. Chciałabym Mu pogratulować tego, że zrealizował swoje marzenie. Chciałabym Mu pogratulować zawziętości w kwestii zmieniania swojego życia, wiary w Boga... Chciałabym powiedzieć : "Panie Tomaszu dziękuję, że dzięki Panu zastanowiłam się nad tym jak ulotne jest życie, ale też jak tę ulotność można świetnie wykorzystać. Niech Pan spoczywa w pokoju, w miejscu które tak bardzo Pan ukochał. Jest Pan dla mnie bohaterem".
